FHRP:
مجموعه پروتکل های FHRP به گونه ای طراحی شده اند که امکان redundancy را بین روتر ها و سوییچ های لایه ۳ ای فراهم می کنند که یکی از آن ها بررسی پروتکل GLBP می باشد.
ازجمله پروتکل های این خانواده می توان پروتکل های HSRP، VRRP و GLBP را نام برد.
- HSRP: پروتکل اختصاصی سیسکو می باشد که بر روی دستگاه های این کمپانی پیکربندی می گردد.
- VRRP: یک پروتکل استاندارد بین تمامی دستگاه ها می باشد.
- GLBP: این پروتکل نیز مختص سیسیکو می باشد که مزیت های بیشتری از جمله Loadbalancing نسبت به HSRP دارد.
GLBP:
این پروتکل شبیه به HSRP و VRRP عمل می کند اما با این تفاوت که می توان Load balancing را بر روی ارتباط با روتر ها پیاده سازی کند.
پروتکل HSRP و VRRP وقتی از چند روتر برای انجام عملیات redundancy استفاده می کنند یک روتر به عنوان Active قرار می گیرد و بقیه اعضای گروه در حالت standby قرار دارند. که در این حالت تعدادی از لینک ها بلا استفاده می باشد ولی در پروتکل GLBP چندین گروه از روتر ها با یک IP مجازی و چندین MAC Address مجازی بعنوان Gateway کلاینت ها قرار می گیرند و از پهنای باند های موجود استفاده می گردد.
مزایای استفاده از پروتکل GLBP:
Load Sharing: بار ترافیکی موجود را می توان بر روی چندین روتر تقسیم کرد.
Preemption: این قابلیت را فراهم می‌سازد که یک Active Virtual Gateway را با یک Backup Virtual Gateway دارای اولویت بالاتر که در دسترس قرار گرفته است، جایگزین نماید. علاوه بر آن، در جایگزینی Forwarder نیز به‌همین ترتیب عمل می نماید با این تفاوت که جایگزینی Forwarder به جای استفاده از روش اولویت‌بندی از روش Weighting استفاده می نماید، که به صورت پیش‌فرض فعال می باشد.
Athentication: استفاده از کلید رمز نگار بین گروه روتر ها
GLBP Active Virtual Gateway
اعضای یکی گروه GLBP، یک Gateway را به عنوان Active Virtual Gateway(AVG) برای آن گروه انتخاب می نمایند. در صورت خارج شدن AVG از مدار یک جایگزین برای آن در نظر گرفته می شود.
AVG به هر یک از اعضای GLBP یک MAC مجازی اختصاص می دهد و هر gateway مسئولیت ارسال Packetهای ارسالی به MAC مجازی که AVG به آن اختصاص داده را به عهده می گیرد. که به این gateway ها Active Virtual Forwarder گفته می شود.
AVG مسئول پاسخ به درخواست‌های ARP در مورد IP مجازی می باشد. تقسیم بار با پاسخ AVG به درخواست‌های ARP با آدرس‌های مجازی MAC مختلف به‌دست می‌آید.
در شکل زیر روتر A در واقع AVG یک گروه GLBP است و مسئول IP مجازی گروه GLBP می یاشد. و برای هر روتر یک MAC مجازی در نظر گرفته می شود که در واقع هر روتر به عنوان AVF در نظر گرفته می شود.
هر کلاینت برای ارسال بسته به خارج از شبکه IP مجازی را به عنوان Gateway و Mac یکی از AVF بر اساس الگوریتم های تعریف شده Load balancing برای IP مجازی انتخاب می کند.
این پروتکل از سه روش جهت load balancing بسته ها در شبکه بهره می برد که به شرح زیر می باشد:
- Weighted: بر اساس وزنی که به روتر می دهیم این اقدام را انجام می دهد.
- Round-robin: این روش بار را به صورت مساوی بر روی gateway ها تقسیم می کند
- Host-dependent: این روش بر اساس کلاینت های موجود در شبکه، یک VF را به هر کلاینت اختصاص می دهد.